In een echt wandelhotel voelt de wandelaar zich altijd welkom, of hij nu aankomt als een verzopen kat of verwaaid door tegenwind. John Jansen van Galen schreef het recent nog in zijn artikel Slaapwandelen, in de NRC van 4-5 mei, over hotelwensen van wandelaars. Hij voegde een lijstje toe van hotels die volgens hem de titel wandelhotel waardig zijn. Hotel De Zeven Provinciën in het Texelse dorpje Oudeschild mag daarop wat ons betreft direct worden toegevoegd.
Na een goede achttien kilometer ploegen tegen de straffe, zuidwestenwind in, voelden onze rugzakken als lood en protesteerden onze voetzolen. Een camping heeft Oudeschild niet, dus zochten we een hotelletje. In het haventje staan er drie. Bij de eerste wees men ons smalend de deur. U hebt niet gereserveerd? Wij zitten vol en de collega’s vast ook. Hemelvaart, hè… Denkt u erom dat de laatste boot naar Den Helder om negen uur vertrekt? Hoezo welkom op Texel? Na nog een afwijzing probeerden we het derde hotel maar niet meer.
Bij de Zeven Provinciën, verderop in de Admiraal de Ruyterstraat, ging het anders. Een kamer? Ja hoor, hier heb je de sleutel. Inschrijven? Ach, met die rugzakken om halen we jullie toch wel in. Zal ik de kamer even laten zien? Is nog maar een paar meter lopen. Wat zien die rugzakken er zwaar uit… Kijk, dat is gastvrijheid waar je wat aan hebt.
Na een tukje en een heerlijke warme douche bestelden we een Texels Skuumkoppe in het restaurant en bestudeerden we de kaart. Het is een eenvoudig eethuis, de kaart biedt pannenkoeken van Texelse producten of Michiels daghap (iedere dag iets anders}. De pannenkoek kunnen we van harte aanbevelen.
Michiel de Ruyter kwam hier al, zeggen ze zelf. En dat zou zomaar waar kunnen zijn. In 1666 stond hier al een herberg met dezelfde naam. Gelegen aan de Reede van Texel waar VOC-schepen ankerden om water en proviand in te slaan. Een historische overnachtingsplek dus. En ze zijn er trots op: in het restaurant ligt het vol met oude potscherven en historische prenten.
Bij het ontbijt geen afgezaagde roereieren en spek, maar wel warme wentelteefjes. Daar kunnen we weer kilometers op vooruit!
Stukje lopen 